vervolg

Op het balkon genieten we nog even na van het ontbijt. Marianne scrambled eggs en voor mij Nasi Goreng. Ik vind het geluid van de grote lepel door de wadjan uit de keuken geweldig het hoort er bij ! Het ziet er naar uit, dat het een droge dag kan worden: fietsen dus!. Het voelt vertrouwd aan. Op de fiets zie en ruik je alles, een soort film maar dan met reuk. Voor ons rijdt een fiets uit de jaren 50, een frame, wielen en een stuur meer niet, de berijder verscholen onder een strooien hoed en lekkere grote kaplaarzen aan zijn voeten. Het is echt druk op de weg maar geen probleem we kunnen prima uit de voeten ( op de fiets). Zonder al te veel moeite vinden we Erlangga, een souvenirwinkel maar dan in het groot met vaste prijzen ook wel handig want dan betaal je in het afdingland altijd een reële prijs. Weer buiten gekomen rijden we 2 maal de verkeerde kant op maar wat maakt het uit. Als voorrijder hoor ik achter mij, even aan de kant. Marianne geeft aan, dat de fiets slingert en dat klopt ook een lekke band. Bij de Honda dealer (bromfietsen tot 175cc) vragen we of ze de band kunnen plakken. Ik had het kunnen weten het hele achterwiel wordt afgekeurd, daar beginnen ze niet aan ! U mag raden uit welk land de Honda komt. Goede raad is ook hier niet duur, we krijgen een briefje mee waar op aangegeven staat, dat we 1x links en 1x rechts moeten met aan de rechter kant een school dan een bocht naar links en bij een tempeltje is een fietsen maker. Met dank gaan we op weg door de kleine straatjes, alles klopt wie zien de school, kijken even in de rondte en ontdekken dan, dat de fietsenmaker gesloten is (waarschijnlijk naar een ceremonie). Binnen een seconde meldt een jongeman zich, die Agung heet en wil ons wel helpen. Met scha en met schande wordt je wijs en vragen hem wat de klus gaat kosten, normale prijs zegt hij. Hoe ver is het lopen, nee niks lopen Marianne bij Agung achterop en ik fietsen met de gehandicapte fiets aan de hand meenemen dan is het hoog uit 15 minuten en wat doe je dan in zo’n geval ? Ik hou ze net aan bij en de straatjes worden steeds maar smaller, ik moet van de fiets af terwijl Marianne uit het oog verdwijnt. Een fiets tegen de muur gezet met de ander door fietsen en dan lopend de andere weer ophalen. Gelukkig komt Marianne me te gemoet en zegt, dat het aan het eind van de steeg rechts af om de hoek is en dat is ook echt zo. De zaak is dicht, nou zaak een paar vierkante meter met een stapel versleten fietsbanden voor de deur. Alleen reparatie. Er is nog een probleempje, de fietsenmaker slaapt en er wordt contact gemaakt per mobieltje met als resultaat, dat het nog een uurtje kan duren. Onze helper Agung lult aan een stuk door wat hij alle maal kan en probeert zelfs ons bij zijn moeder te laten eten voor 3000 roepies, dat is zo’n 8 cent, de eventuele doktors kosten kunnen vele malen hoger zijn. Plotsklaps staat de fietsenmaker voor ons neus. In kleermakerszit repareert hij de band en met een kwartiertje is hij klaar. Vriendje Agung instrueert hem wat hij ons moet vragen en troggelt ons ook nog een pakje sigaretten af –hier geldt niet goede raad is duur - . Met een het geven van een ferme hand nemen we afscheid van onze helpers in nood en fietsen weer richting Sanur. Het is bloedje heet en de zon prikt in je nek en kuiten. Doorzetten en na een uurtje zijn we thuis. Op tijd mogen we wel zeggen want het begint te plenzen, ongekend het houdt niet meer op tot de volgende ochtend. We eten bij Warung Nina, dat gevestigd is in het oude restaurant van ons hotel Puri Kelapa. Warung Nina is een keten, die overal restaurantjes heeft. We zijn weer een dag verder, deze bestaat uit weinig bijzonders, we doen wat boodschappen, kopen een bloemetje voor de Zilverman zijn vrouw, die net uit het ziekenhuis is ontslagen en ruilen de fiets van Marianne om, die wat sporen vertoond van kapotte lagertjes in het achterwiel. Wat natuurlijk wel vermeld moet worden is, dat we ’s avonds heerlijke loempia’s gegeten hebben en bekenden hebben ontmoet van vorig jaar Eva en Frans. Met een wandelingetje over de Sanur Market, dat ’s avonds een eetparadijsje is (wie durft) sluiten we de dag af.

Het is al weer een flink aantal dagen geleden, dat ik iets geschreven heb. Ik heb nu het echte vakantie gevoel en stel het schrijven uit, om te genieten van het niets doen! Afgelopen zondag zijn we met vriendje Sabra en zijn vrouw Nita naar Tabanan geweest, daar zie je de mooiste rijstvelden tenminste wanneer het niet regent. Hoosbuien veranderde de wegen in snel stromende riviertjes. De dag is af gesloten bij een Chinees restaurantje in Denpasar. Om jullie achterblijvers een warm gevoel te geven; het is hier iedere dag wel 30* en als je geluk hebt koelt het ’s avonds af naar 26*C. De airco staat gedurende de nacht op 22*. We raken aardig gewend aan de temperaturen. Fietsen doen we iedere dag met veel plezier en wagen ons nu ook in de achteraf straatjes, geweldig! Helaas is het filter systeem van het zwembad naar z’n grootje. Er wordt veel naar het water gekeken door de technische man hier, ik heb er weinig vertrouwen in, dat leid ik af aan zijn kleding, die zeer dringend aan vernieuwing toe is!. Ik heb ook het idee, dat wat extra offertjes met wierook het euvel moeten oplossen, we zullen zien. Met enige regelmaat gaat we ’s avonds met de familie Pesch uit eten, Donald en Okka verblijven hier een paar maanden en hebben een auto tot hun beschikking en kennen heel veel leuke plekjes om te eten. Eigenlijk valt er nog veel meer te schrijven maar eerlijk gezegd ik schuif het iedere keer voor me uit en dat resulteert weer in afstel, ja ik heb het vakantie gevoel echt te pakken. Wie weet tot een volgende keer. Voor vandaag: Aad gefeliciteerd, fijne en gezellige dag ik heb in het geruchten circuit gehoord, dat je een aanhangertje achter je fiets krijgt van Suzan,kijk dat zijn cadeautjes waar je wat aan hebt, goed gedaan Suzan, bedankt !