Bali van af de 26e

26 januari dinsdag

Vanwege een heftige regenbui eten we op de kamer, dit is voor het eerst in al die jaren. Wanneer wij klaar zijn met het ontbijt wat geld gewisseld, de laatste Japanse Yen, hoop ze nooit meer nodig te hebben. Met een gevulde portemonnee gaan we richting Warung Dapoer Oma voor de lunch. Het eten blijft boeiend. Bij Oma hadden we voor een luttel bedrag een bord vol lekkernijen. Fiets weer van het slot en Marianne gaat richting strand en ik richting B&B om daar heerlijk mijn oogjes even dicht te doen. Tegen halfzeven gaan wij richting hotel Aquarius om Els vd V op te halen, dat wordt eerst nog wat bijpraten en dan per Taxi richting Warung D’Mel. We wisselen driemaal van tafel omdat we te weinig licht op de tafel hebben, het is zo nu en toch wel plezierig als je weet wat je eet. Een extra kaarsje brengt uitkomst. Na een mum van tijd hebben we alle drie een vorstelijke maaltijd voor ons neus staan. Na veel eten en nog meer gepraat rekenen we af en vragen een taxi voor ons te bestellen. Het duurt even voor dat er een taxi komt nog sterker er komt geen taxi. We liggen te afgelegen en de heren taxichauffeurs hebben geen zin om in de late avond een stukje voor niets te rijden (ter info hooguit 3min). Een van de medewerkers van de Warung zegt ons wel thuis te willen brengen. Lief op die manier verdient hij een paar extra centen want hij krijgt natuurlijk het geld wat we anders voor de taxi kwijt geweest zouden zijn. Zodra we de hoofdweg op draaien zien we tientallen taxi’s, wiens chauffeurs heerlijk al rokend met elkaar zitten te ouwehoeren. Nog was gezoen hier en daar en we pakken onze fietsen en rijden richting ons bed.

27 januari woensdag

Vannacht wat regen gehad, ons favoriete tafeltje is nog een beetje nat maar dat mag de pret niet drukken. Wat wel erg is, de Nasi is op en daar ben ik nu helemaal voor uit Nederland gekomen! Dan maar een omelet ook prima. Na een kwartiertje krijg ik een omelet en een bordje Nasi, hoe gek kan het gaan of hoe ver kan een gek gaan want ik eet ze allebei op! Dat wordt sporten! Marianne heeft een plan, we gaan fietsen, zogezegd zogedaan. Best pittig, via verschillende kampongs

 28 januari donderdag

Naar het strand geweest. Er ligt van alles, Russen, Denen maar vooral Hollanders. Afkoelen doen we in de zee want de temperatuur van het water is net iets lager dan op strand. Tussen de middag saté van Madoura een man, die niet veel zegt en bijna ieder jaar zijn prijzen voor buitenlanders met 5000 roepia verhoogt maar hij heeft wel de beste saté van heel Sanur. De pindasaus, die nog in het schaaltje zit vegen we er keurig uit met een stukje brood, heerlijk. Rond vier uur weer naar huis, wat luieren en eten op de markt,

29 januari vrijdag.

Vroeg op! Marianne gaat met goede vrienden naar een bewassing van een overleden prins. Ik doe een paar boodschappen en vul de rest van de ochtend op met wat te “laptoppen”. Noedels uit een zakje smaken prima, eerst de kook er over en dan bakken in de wok. Alle ingrediënten zitten in zo’n pakje tot olie aan toe. Halverwege de middag is mijn lieve Marianneke weer terug vol verhalen, die er in een stroomversnelling uitkomen. Wij eten bij Samping, het restaurantje aan het begin van ons laantje. Altijd even lief en aardig. Rijst met gefrituurde kip in zoetzure saus, lekker!, ja wat is hier niet lekker!

30 januari zaterdag.

Een stranddag, we kunnen zitten waar we willen maar wel altijd onder een parasol. Het zand wordt steeds heter en om de zee te bereiken moet je heel snel zijn anders heb je mooi verbrande voetzolen. Beter is het om op je slippers naar de zee te lopen en je slippers dan uit te doen, beter?. je vind je slippers terug al kabbelend langs de vloedlijn omdat het opkomend water is. Het water is ondiep en iedereen zit op zijn knieën of platte kont in het water zijn of haar belevenissen uit te wisselen. Rond etenstijd stappen we op ons fietsje om gado-gado te gaan eten bij ons gado-gado mevrouwtje, spicy? vraagt zij, 1x spicy en 1x niet, we krijgen twee heerlijke schaaltjes voor gezet, hier komen we nog wel vaker. Nog een uurtje onder de parasol en we houden het voor gezien. Op de markt bij Ketut gegeten

31 januari zondag

Prinses Beatrix is jarig, maandag gaat de vlag uit, hier hangt iedere dag de vlag uit! . Wat zullen we eens gaan doen? Met de Sarbagita bus naar de Carrefour. De fietsen stallen we onder de hoede van Mr. McDonald’s en het laatste stukje lopen we naar de bushalte. Deze bus is bedoeld om het gebruik van brommers (tot 175cc) wat in te dammen maar dat is tot op heden nog niet gelukt. Voor 3500 roepies = 30ct worden we voor de deur afgezet. Nou afgezet je moet wel kunnen springen want je springt de bus in en uit via een verhoogd plateau en het ligt helemaal aan de chauffeur zijn rijkunst of zin hoe dicht hij de bus bij het plateau parkeert. Bij de entree van de Carrefour worden alle auto’s nagekeken en ook wordt Marianne’s handtasje nagekeken door een jonge man bij de entree van het warenhuis. Een leuk detail toen wij weg gingen was de beveiliger verdwenen en kon je zo doorlopen. Bij de ingang stond een kraampje met diverse artikelen voor 50.000 roepia’s per stuk, daar konden wij niet zo maar voorbij gaan met het gevolg, dat Marianne een nieuwe zonnebril heeft en ik een portemonee. Wanneer je hier rondloopt kan je rustig alles vergeten over Bali want je loopt echt in een Franse supermarkt. Het stikte hier overigens van de Japanners. De service is hier echt weer op z’n Oosters, bij het bestellen van twee kopjes thee bedacht de jonge dame ik heb wel wat anders te doen en liet ze ons de menukaart zien waar op de black tea stond, ja zeiden wij die, waarop ze zei : niet nu en liep lekker weg. Toen ergens maar een flesje water gescored en aan een tafeltje met een heerlijk stukje Frans brood op gedronken. Rest van de boodschappen gedaan en met drie gratis plastic tasjes verlieten wij de kassa. Op naar de Japanner om teppanyaki te gaan eten. De kok voerde zijn show weer op om ons heerlijke maal klaar te maken. Rond een uur of drie nemen we de bus terug. De chauffeur deed alles op zijn blote voeten en hield met zijn tenen het gas er behoorlijk op. De conductrice knikte netjes naar ons en waarschuwde, dat de volgende halte voor ons was. Met een klein sprongetje stonden we op het plateau net te laat om nog even naar haar te zwaaien. Nog even wat geld uit de flappentapper bij de McDonald’s gehaald en weer richting huis gefietst. ’s Avonds een martabak op de markt gegeten. Het is weer een fijne dag geweest.

01 februari maandag.

Boodschappen gedaan bij Hardy’s een supermarkt voor de toeristen en de lokale bevolking, die wat meer verdienen. Om twee uur in de middag staan we bij Donald en Okka op de stoep, nou stoep we staan in een prachtige tuin waar geen stoep te vinden is. Het reisdoel is Saraswati Silver bij Gianyar. De rit er naar toe is op zich al een feest, wat een prachtige rijstvelden kom je tegen. Om de zilversmederij te vinden moet je gevoel voor kaartlezen of een geweldig geheugen hebben. Via een redelijk steil paadje, dat bestaat uit kiezelsteentjes in beton weten we de toonzaal te bereiken. Hier vergeten we onmiddellijk de beklimming en doen ons tegoed aan al het moois. Een paar jaar geleden werden hier ook sieraden  voor Budha to Budha gemaakt, nu niet meer of eigenlijk nog wel maar ze heten nu Best of Budha. De broche, die Okka heeft laten maken is bijzonder mooi. Marianne heeft ook wat spulletjes op haar schaaltje verzameld. We krijgen koffie aangeboden waaraan je je lippen brandt, lekker laten afkoelen. In de tussentijd vraag ik de eigenaar of hij een ring voor mij kan maken, dat kan hier natuurlijk altijd, geef het voorbeeld maar dan doen wij de rest, ik wacht af. Na een paar uur verlaten wij het zilverparadijs om Dr. Alex zijn verjaardag te vieren in de Warung Dapoer Oma. Beetje aan de late kant arriveren we en lopen tegen een partij lekkernijen aan waar de honden geen brood van lusten. Gezellig eten en met z’n allen op de foto er worden heel wat kiekjes gemaakt. Gezelligheid kent geen tijd zeker niet voor Alex want die is al weer naar zijn werk. Wij stappen ook weer inde auto om het bekende kopje koffie bij J&Co in Galleria te gaan drinken, eigenlijk ga ik voor de Donut, die je bij je koffie krijgt, die smelt echt op je tong!. Via een ritje door de drukste straat van Sanur worden we keurig voor onze B&B af gezet.

02 februari dinsdag.

De crematie van prins Ida Bagus Ngurah Somya. SH. Buiten het paleis staat een geweldige stier waarin later het lijk geplaatst zal worden voor de crematie. Ook staat er een geweldige toren waarin de lijkkist vervoerd zal worden. Maar voor het zo ver is gaan we lekker eten!. Het wemelt hier van de helpers die allemaal een T-shirt aan hebben met op hun rug een afbeelding van de prins. Aan eten en drinken geen gebrek het is een gezellige boel en zo als ook bij ons gebruikelijk zien familieleden elkaar weer na enige tijd. We zitten met z’n allen op blauwe plastic stoeltjes waarvan er zeker meer dan honderd zijn, op een grote open ruimte binnen het paleis. Het orkest speelt naar hartenlust de voor crematieplechtigheden gecomponeerde melodieën. Als laatste mogen de orkestleden eten. Rond twaalf uur is de priester klaar met al zijn gebeden en wordt de lijkkist onder luid gelach al rennend via de entree naar de Toren gebracht. Een stoet van een paar honderd mensen loopt mee en wordt vooraf gegaan  door de stier, met daarop de oudste zoon van de overleden prins. De stier staat op een bamboe frame en wordt gedragen door tientallen helpers. Het lijkt een sport om de zoon van de stier af te laten vallen want er wordt wat af gerend en geremd. Helaas pakken donkere   wolken zich samen en het begint flink te regenen als de stoet het crematieveldje op komt lopen. Nog een paar flinke draaien worden er gemaakt om de geesten op een dwaalspoor te brengen. Dan is het ook weer snel droog. De stier wordt op een platform geplaatst en de bovenkant wordt van de stier verwijdert en dan wordt de kist er in geplaatst. Allerhande offertjes gaan mee. Ook kleding, eten, slippers en zeep en wat nog meer zij. Wanneer alles er in zit gaat het deksel weer op de stier en wordt hij met dikke bamboestokken gestut. De klus is geklaard en het platform wordt aangestoken met behulp van branders gevoed door grote flessen butagas. Al snel komt een verstikkende rook veroorzaakt door al het verwerkte plastic op ons af en wij verlaten maar snel het terrein. De weg terug is even mooi als de heenreis maar dan anders om. D&O trakteren ons op een heerlijke Gado-Gado met Saté bij warung Kadek, die nog geen twee weken open is. Verrukkelijk we komen zeker een keertje terug. De warung is in Denpasar, dat gaat prima per fiets. Onze fietsen staan bij Puri Kelapa en worden voor de deur afgezet. We kijken terug op een zeldzame dag waarvan wij veel hebben geleerd.

03 februari woensdag

Rustdag, komt goed uit want het valt de hele dag met bakken uit de lucht. Eten in onze studio, Marianne Yoghurt met mango en ik probeer onze aangeschafte wadjang uit met noedels. Tegen de avond wordt het wat droger en kunnen we naar de markt om te eten. Bijna geen kraampje te vinden vanwege het slechte weer, op naar Warung Mei, waar dochter Mei ons netjes bedient. Ook de terugloop verloopt droog. Lekker wat lezen en de dag  is voorbij.