twee dagen en een beetje

maandag 23 januari
Vreselijke stortbui, we wachten even om te gaan ontbijten. Na een poosje kunnen wij  vergezeld van paraplu de oversteek naar het ontbijtrestaurant maken. Buikje vol, regen klaar! Goede planning. Prachtig weer om een eindje te gaan fietsen. Het leven begint hier weer op gang te komen, iedereen sleept zijn spulletjes weer naar buiten en de winkeltjes gaan hun eigen leven weer leiden. Ook wij ontkomen er niet aan en ondanks de warmte verwissel ik verschillende malen van broek. De prijs is nog te hoog, geen haast want de buurvrouw heeft dezelfde broeken en shirtjes, weer broek in en uit mijn meest favoriete sport maar ja dan heb je ook iets. Het loven en bieden is een feestje apart, kleine tip begin nooit met de helft te bieden, je betaalt te veel. Met een derde schieten ze in de lach en ik ook want zij doen net zo gek door te veel te vragen maar met een beetje goede wil ga je als vrienden naar buiten. Ik vraag ook altijd of ze tevreden zijn en dat zijn ze altijd als je iets koopt anders verkopen ze niet. De fiets weer op en richting strand.
Je komt hier meer bekende tegen dan in Nederland het lijkt er op of alle 65+++ op Bali gedropped zijn maar dat mag de pret niet drukken. Langs het strand is een nieuw Yoga centrum gebouwd in oud Balinese stijl inclusief een rustgevende koe, die de naam Anita mag dragen. Donald vraagt per telefoon of wij tijd hebben het patroon, dat we hebben laten afdrukken naar de Batik/Spreientante te brengen, dat aanbod nemen wij van harte aan. Bij de supermarkt Hardy’s kopen we een Italiaans broodje en kipfilet met peper en yoghurt om nu eens een ander soort lunch in elkaar te draaien, het smaakt geweldig en is voor herhaling vatbaar. Marianne naar het zwembad en ik doe een schoonheidsslaapje, de warmte is voor mij redelijk vermoeiend, zou ook aan het herstel kunnen liggen
van het bezoek aan Nieuwegein.
Op de fiets naar Puri Kelapa waar Donald verblijft en op een bekende plek aan het zwembad zit. Als we naar het zwembad kijken met de omliggende pensionnada’s zijn we dubbel blij, dat we in een ander hotel verblijven. Eenmaal aangekomen bij Batik Harum Sari zijn we getuigen van het in kleuren van een batikdoek. Kunstenaars zijn het ondanks, dat ze met twee personen tegelijk werken en daar door het doek beweegt, verven ze met strakke hand de patronen op het doek. We bezwijken ter plekke en bestellen ook een doek, die eigenlijk
voor de bovenkant van een sprei dienst moet doen maar wij hebben er een andere bestemming voor. Ook het patroon voor de kussentjes wordt in orde bevonden en we kunnen het resultaat met een week ophalen –er wordt gebeld!-.
Nu nog even langs de lampenkappen firma, die is dicht maar echt dicht bestaat
hier niet er is altijd wel iemand die je ziet en dan werkt de tam tam en wordt er iemand opgetrommeld!. Etenstijd, laat er nu een Warung op een steenworp
afstand zijn, erg lokaal maar Donald heeft er meer gegeten en hij leeft nog, wij verwachten dit ook wel te overleven. Het wordt een variant van Gado Gado, die
terplekke vers gemaakt wordt, inclusief de pindasaus wordt ook versgemaakt in een soort van platte schaal met de vijzel. Het geheel voelt als een koningsmaal
op je tong! Ik zal hier maar niet verklappen wat het allemaal gekost heeft anders komen jullie hier allemaal naar toe en er zijn al zo veel Nederlanders  op dit
eiland, maar die zijn op dit plekkie nog niet geweest denk ik. Als afscheid gaan we koffie drinken in Galeria met geweldige donuts, wat is het leven lekker!

Dinsdag 24 januari.
We liggen weer vroeg in het zwembad en doen net of wij heel druk bezig zijn met baantjes trekken. Ochtend gymnastiek te water! Lekker douchen dan naar de ontbijtplek. Het gaat nog steeds niet vervelen al dat lekkers.
Marianne gaat per fiets terug naar een kledingzaakje waar ik een T-shirtje heb gekocht. Er zat een vieze vouw in en dat kan niet!. Ik ga achter de laptop om de afgelopen dagen vast te leggen want de tijd vlieg! Fotootjes bewerken, ik kom de dag wel door. Marianne komt terug en heeft de lunch attributen ook weer van Hardy’s meegebracht, het gaat er in als koek. ’s Middag maar weer eens aan het zwembad gelegen, dat er een flink aantal ligbedden heeft bij gekregen en ook het aantal parasols is uitgebreid, wat een luxe. We hebben hier geen praathuis maar een praatbad, ouwehoeren over niks en over eten, wie wat waar en hoe veel !. Hannddoeken wisselen en douchen, zo zachtjes aan klaar maken voor een nieuw culinair hoogstandje. Het wordt Bregina, bij kaarslicht bestuderen we de menukaart. Nasi Tampur voor Marianne en ik neem een stew van avocado’s met kip, daar krijg ik spijt van. Marianne een prachtig en lekker bord met eten en ik krijg een waterigachtig goedje waar mootjes kip in liggen en hier en daar een stukje avocado, jammer. Onze beneden buren uit het hotel stappen binnen en de rest van de avond delen we de tafel en belevenissen, gezellig. Ik voelde wel iets hards in het eten maar dacht, dat het wel een stukje bot zou zijn maar als de gevoelens van mijn tong waar zijn zal er een redelijk stukje van mijn kies verdwenen zijn. Bij thuiskomst blijkt, dat de zijkant is afgebroken, dat wordt een tandarts zoeken. Kijken nog wat TV en voor dat we het weten is het bijna middernacht. 

woensdag 25 januari.
Best lekker geslapen!, dat doe ik trouwens altijd wel!!, maakt niet uit hoe laat het is of waar ik ben, slapen kan ik goed. Marianne heeft ook geen last van slapeloosheid maar dat is geen wonder, zij is de hele dag in de weer al was het maar om goed voor mij te zorgen, lief !!. Het gaat bijna een gewoonte worden. Zo uit mijn heerlijke bedje onder een koude douche en hup dan het zwembad in waar van de temperatuur gelukkig wat beter is. De nodige baantjes worden weg getrokken en de gebruikelijke ceremonie van douchen enz enz. Ik stur een smsje of onze vriend Donald misschien een advies heeft voor een tandarts bezoek. Hij gaat aan de slag en weet een afspraak te regelen bij een tandarts, die goed bekend staat. Ik kan om 14.00 terecht. Hoe alles afloopt schrijf ik later want het is net 12.00 uur geweest.

We zijn weer een ervaring rijker. Net zo als alles hier in Bali niet echt op tijd gaat zo ging het ook met de afspraak. Rond een uur of half drie ben ik aan de beurt en een alleraardigste tandarts heet me welkom. Voorstellen en vragen waarom ik naar hem toe kom en wat de oorzaak was. Om de daad bij het woord te voegen werd ik verzocht in de stoel plaats te nemen. Zijn conclusie werd snel getrokken (tandartsen term), het moet een kroon worden hier of in Nederland  was de vraag. Na wat prijzen genoemd te hebben besloot ik op mijn rug liggend de behandeling hier maar te laten doen. De boor deed wat ouderwets aan, ik hield mijn ogen maar stijf dicht!. Geheel pijnloos werd er een porseleinen beschermlaag over het restant van de kies aangebracht zodat ik er weer even tegen zou kunnen tot de volgende afspraak. Ik nam afscheid van de tandarts met een ferme handdruk en een kleine buiging naar zijn assistente. Bij het meisje van de receptie mocht Marianne haar stapeltje geld achter laten en kregen we een kaartje mee voor de volgende afspraak.
De rest van de dag in gepaste rust in en rond het zwembad doorgebracht.