Heuveltje op en af

Donderdag 26 januari.
Lekker geslapen. Strakblauwe lucht, niet echt een dag om veel te ondernemen. Eerst een poosje zwemmen. Naar het strand voor een sateetje maar helaas Maduro was al uitverkocht. Toen maar geluncht bij Warung Mei waar we nog een Nederlandse jongen spraken, die denk ik verlegen zat om een praatje want binnen no-time waren we aardig op de hoogte van zijn belevenissen.
Omdat het zo bloedheet was en wij een fietstocht voor morgen op het programma hadden staan dachten wij er goed aan te doen een soort bandana’s te kopen om hoofd en nek te beschermen tegen de zon. Geen eenvoudige opgaven en tenslotte een sarong gekocht en aan stukken geknipt. Nog wat spulletjes gekocht voor onder weg en ’s avonds de tas klaar gemaakt voor de volgende dag. Omdat we wat laat geluncht hadden hebben we ’s avonds brood gegeten met vruchten yoghurt, ook niet verkeerd.

Vrijdag 27 januari.
De wekker ging om kwart over zes af, het is dan net licht maar voor m’n gevoel nog midden in de nacht. Na de douche bepakt en bezakt naar het ontbijt. Onze groep bestond uit drie bevriende echtparen, later zou er nog een Koreaans meisje aan toegevoegd worden. Tijdens het ontbijt melde de chauffeur, die ons op zou halen zich al, maar zo als het hier gaat bleef hij keurig wachten tot dat wij klaar waren. De auto, die ons op haalde was niet van recente datum maar de chauffeur maakte veel goed want hij reed zeer beheerst. In Ubud haalde we de Koreaanse op en zij mocht achter in zitten waar Wim zich al op verheugde maar Lenny scheidde de twee door in het midden te gaan zitten. Na een uurtje rijden stopten we bij een wat toeristisch opgezette uitspanning waar we de bekende Luwak beestjes konden zien. Deze beestjes eten ’s nachts koffie bonen, die er de volgende dag weer aan de achterkant uitkomen, deze bewerkte bonen geven naar verluidt een geweldige smaak en aroma aan de koffie. De prijs van zo’n pak koffie is ruim €10,00 voor hier een zeer groot bedrag. Het proeven van thee en koffie was gratis maar een kopje Luwak koffie kwam op 50.000 roepies. Na nog een half uurtje rijden werd het weer tijd voor een stop, nu bij de vulkaan in Kintamani waar wij een prachtig uit zicht hadden op Lake Batur met koffie of thee en gebakken banaantjes. Een keurig toilet maakte het geheel tot een verfrissende stop. De auto weer in maar het duurde niet lang meer of we konden de fietsen uitzoeken. Rondje rijden, zadel op hoogte enz. Er deden zich twee bijzonderheden voor. De fietsen waren te groot voor Lenny, na twee pogingen die eindigde met onprettige ontmoetingen tussen stang en kruis werd besloten, dat Lenny de tocht in de volgwagen zou begeleiden. De tweede was, dat de Koreaanse jonge dame pas voor de tweede maal op een fiets zat, dit hebben we geweten, pirouettes, ongeplande stops, slingers van grote klasse en tal van andere fratsen maakte het voor degene, die achter haar reed buiten gewoon moeilijk niet met haar in aanraking te komen. Ondanks verschillende buitelingen is zij wel vrijwel ongehavend over de streep gekomen.
De fietstocht ging hoofdzakelijk bergafwaarts, goed voor mij want mijn conditie gaat nog niet erg berg op waards. Met tussenpozen maakten we een stop in of bij een dorpje waar we een ambacht konden bezichtigen, zo waren wij getuigen van een pagode en tempel fabriekje en een tekenschool. De “leerlingen”waren soms wel erg jong!. Al met al een geweldige tour soms dwars tussen de rijstvelden door. Voor de liefhebber: http://www.greenviewmountaincycling.com . Aan het einde van de rit gaan de fietsen weer op de auto en worden naar een restaurant gebracht, prachtig gelegen met uitzicht op de sawa’s. Mooie plek en lekker eten en een prima biertje!. Tijdens de reis naar huis hebben we ongelooflijk veel plezier want deelnemer Cees ontpopt zich als een ware moppen verteller. De gids en chauffeur grijnzen mee. De gids vertelt me, dat dit de eerste keer in zijn loopbaan (gek, want hij fietst meer) is, dat op de terugreis zo veel gelachen wordt, meestal zitten ze te slapen of vermoeid voor zich uit te staren. Bij het hotel nemen we afscheid en worden wij natuurlijk gevraagd reclame voor ze te maken, hierbij gedaan. Drinken een kop Nescafe en een croissantje op de kamer en vallen daarna snel in slaap.

zaterdag 28 januari.
Wat een vreselijk onweer vannacht maar tegen de ochtend is alles weer voorbij maar het halve dorp zit zonder stroom. Bliksem ingeslagen in een aantal bomen, die in hun val de elektriciteitsdraden vernielden.  Wij hangen wat rond en in het zwembad en werken aan de reislogger want een verslag schrijven is voor mij werken. Rond een uur of twee richting strand voor een sateetje maar voordat we de smultent bereiken gaat de telefoon: vriendje Sabra waar we zijn, wat we doen dan de vraag zal ik jullie ophalen voor een ritje. Ja dat is prima snel terug naar het hotel, Sabra meldt zich een half uurtje later. Er wordt in overleg besloten richting Nusa Dua te gaan een resort waar het leven op geen enkele manier lijkt op de echte Balinese manier van leven en cultuur. Auto wordt bij de ingang aan een veiligheidscontrole onder worpen en ook wij worden bekeken. Sabra raakt de weg kwijt want in anderhalf jaar is hier zo veel veranderd, dat  hij zich niet meer kan oriënteren.  De weg wordt gevraagd en gevonden. Of het goed is om wat bij een vriendje langs te gaan, geen probleem, de rekening wel, wat we hier voor het goedkoopste gerecht kwijt waren konden we 3x van eten in Sanur. Nusa Dua is geen plek voor ons waar je een paar maanden kan verblijven. Er zijn hier ook al veel Russische toeristen, die nog opgevoed moeten worden. We brengen een bezoekje aan Blue hole en plek waar bij hoog water de zee tussen de rotsen omhoog spuit en nu veel geliefden rond hangen. Tegen dat de avond valt gaan we richting huis. Onderweg vertelt Sabra, dat hij een nieuwe auto heeft gekocht en dat zijn oude terug gekocht wordt door de verkoper van toen der tijd omdat de auto valse papieren had. Maandag avond wordt de auto ingezegend, wij willen daar graag bij zijn, we horen het. Met nog wat schrijven wordt de rest van de avond gevuld. Deze avond valt de TV uit, heftig onweer, de hele avond bliksemt het, het lijkt wel dag. Gelukkig geen grote klappen met inslag, we voelen ons veilig. We slapen er niet minder om.