de 17e en verder

Dinsdag 17 januari
Het is iedere ochtend moeilijk het heerlijke bedje uit te komen maar vandaag is er een wondertje geschied. Om half acht liggen we heerlijk in het zwembad en als we naar de lucht kijken is deze strak blauw. Het zou best een warme dag kunnen worden, wat te doen? Ik weet het wel: ontbijten het blijft een feestje. Tijdens het ontbijt besluiten we niet onder de parasol te kruipen maar naar Galeria te gaan een shopping center waar het lekker koel is. De regering heeft een nieuw project gestart en probeert door middel van goedkope buslijnen het gebruik van scootertjes en vele andere knetterende vervoermiddelen terug te dringen. Je begrijpt als Hollander laten wij ons dit wel gevallen en voor 3500,00 Rp of te wel 31€centen laten wij ons naar Kuta rijden. Karcis Umum heet de bus firma .De fietsen worden bij de Mac gestald onder het toeziend oog van de parkeer wacht die voor een paar duizend roepies de fietsen in de gaten houdt. Op naar de bushalte en weg omzeilen wat gaten in het trottoir en komen bij de halte waar de schooljeugd lekker rond hangt. De stop ligt ruim een meter boven de weg en via een houten trap kom je op het platform waar je de bus in kan als de chauffeur tenminste goed gemikt heeft want meestal staat ie ruim een halve meter van het platform en wordt het springen!. Airco en zeer luide muziek aan boord, een lieve kaartjes verkoopster  maken het geheel compleet. Na een half uurtje zijn wij op de plaats van bestemming , die wij zeer comfortabel bereikt hebben. Het toeval wil, dat de busstop vlak bij de plaatselijke en tevens enige Harley dealer op Bali stopt. Eerst even een bezoekje brengen, bij navraag blijkt dat ons vriendje Agus een week geleden ontslag genomen heeft, niet verstandig!. Nu nog even de weg oversteken, dit is een hachelijke onderneming, stromen van luid claxonnerende auto’s, die zonder tussenposen aan je voorbij rijden. Het is nu of nooit en met een half op geheven arm en wat wapperende bewegingen met je hand maak je het verkeer er op attent, dat je naar de overkant wilt, zorg voor oogcontact en dan verloopt alles zo als je het graag zou willen, je komt keurig de straat over want er wordt echt rekening met je gehouden. In ons geval belanden we wel direct in een perkachtige midden berm van waar het feestje op nieuw gevierd moest worden, ook deze trip is goed geëindigd. Na een paar minuten lopen bereiken we het winkelcentrum, de security meneer vindt ons er betrouwbaar uitzien en mogen door lopen. Eerst natuurlijk eten, Marianne voorziet zich van een stukje pizza en een geweldig amandelbol gevuld met een luchtige crème, ik heb een Indonesische schotel uit de aanbieding genomen. De bordjes zijn nog maar net leeg of ik zie Michel de ijsmaker uit Nieuwkoop met zijn vrouw lopen. Lekker even bij kletsen bij ons aan tafel en met 30 minuten zijn we weer “bij”. Vele winkels gezien maar gelukkig weinig gekocht, tijd om weer richting huis te gaan. Tussen de auto’s en brommers door richting het BIMC ziekenhuis waar de busstop is om terug te gaan. Deze keer is de bus voor 25% bezet, wij zijn de enige toeristen. De fietsen staan er nog en wij zijn met 10 minuten weer in ons hotel. Om 19.00 is het verzamelen in de lobby want Wim en Lenny hebben wat mensen uitgenodigd (er wordt gefluisterd, dat dit door invloed van enige drankjes tot stand is gekomen) om met hen hun 1 jarige samen zijn te vieren in Bumbu Desa een echt Indonesisch restaurant op basis van zeg maar de Gouden Wok, je wijst aan wat je wilt hebben en wordt dan vervolgens bereidt en dan bij een ander persoon neer gezet, best leuk om het eten van je buurman of vrouw op te eten. Het was een zeer gezellige alcohol vrije avond. De chauffeurs van de taxibusjes wisten gelukkig de weg naar huis met minder omwegen te vinden dan de heenreis.  Voor het slapen gaan nog naar de foto’s van deze happening gekeken, we kijken weer op een heerlijk dag terug.

woensdag 18 januari
Licht bewolkt eerst lekker zwemmen, goed voor een mens!. Een stevig ontbijt is ook goed voor de mens, we doen  ons er weer te goed aan. Het is best lekker weer, de zon brandt niet zo en we kruipen weer lekker op een bank aan het zwembad. Een parasol doet zijn best ons te beschermen. Onze Russische kolonie laat weer duidelijk van zich horen, ze liggen als Buddah’s in het water en drinken er rustig op los. Om 12.00 moet het Russische nieuws aan en de barjongen wordt gesommeerd het geluid wat op te draaien. De irritatie bij de rest van de zwembadgasten loopt op, de barjongen wordt nu gevraagd het niveau wat lager te zetten (op het niveau van de Russische gasten) de oogjes van het mannetje zakken wat weg en richten zich dan naar de herriemakers, het moet van die gasten zegt hij. De manager van het bad en restaurantje doet waar hij voor aangenomen is het geluid gaat omlaag. Marianne betaalt een gedeelte van ons verblijf, dan lijkt het niet zo veel !’s Avonds  heerlijk gegeten bij Little Bird, volle bak, de kok met hoedje doet vreselijk zijn best en tovert weer lekkernijen van 3 gaspitjes voor 15 tafeltjes knap!

donderdag 19januari
Eerst ontbijten dan zwemmen. De huid krijgt een beetje rust want het iis een sluierbewolking vandaag maar je weet het nooit.! ’s Middags naar het strand gefietst en een sateetje genomen bij vriendje Madura, deze keer hebben we een op stokbrood gelijkend broodje meegenomen om de pindasaus uit het vetvrije papier te “lepelen”, op deze manier genieten we tot de laatste druppel!. Weer op de fiets om op zoek te gaan naar een 2e Little Bird restaurant, snel gevonden maar ons 1e adres blijft de favoriete Bird. Richting zwembad om af te koelen deze keer zonder de Russen. Het avondmaal bij warung Mei, de eigenaresse tevens kok serveerster en kassa is druk! haar hulp is hulpeloos je zou haar graag eens duwtje willen geven. Als de meeste gasten zijn verdwenen vragen we haar wat een zakrijst kost want we willen haar best een beetje helpen. Met veel gebaren en geluidsuitdrukkingen geeft ze aan, dat het niet nodig is en blijft ze weigeren. Marianne doneert via haar wat ingevallen borstjes uiteindelijk het bedrag waar voor ze een flink aantal kilo’s kan kopen (rijst wel te verstaan). Directe sponsoring is beter dan via een collectebus vinden wij.

vrijdag  20 januari
Op de vertrouwde plek aan het zwembad. Skypen met het thuisfront. Luieren!
’s Avonds bij 4x4 of te wel Soto Betawi gegeten althans…  Vriendje Wim  met Lenny vragen ons aan te schuiven. Wij bestellen Nasi Putih , Gado Gado en Sateh Ayam. Het water loopt ons uit de mond want wij zien Wim en Lenny allemaal lekkernijen naar binnen werken. Gelukkig mogen wij van de Martabak mee eten.
Als goede gastheer vraagt Wim waar ons eten blijf: wordt aan gewerkt is het ant woord. Na een goed uur vraagt Wim nogmaals hoe het er mee staat: men is er mee bezig. We worden het nu ook een beetje zat en vragen de “manager”waar ons eten blijft (we zitten ondertussen bijna anderhalf uur) zegt die tante doodleuk oh sorry uitverkocht ! Lenny heeft haar toen duidelijk in het Bahassa te verstaan gegeven, dat dit geen manier van doen was maar daar heb je geen eten mee. De vorige manager van dit optrekje is inmiddels een beetje een vriendje geworden (hoe kan het……hij werkt nu voor een Japanse firma!) wij hebben het voorval al met hem besproken want hij houdt nog steeds een oogje in het zeil bij het bedrijfje van zijn zwager, we zijn benieuwd als we er weer eens langs gaan of het gewerkt heeft. Warung Mei bood uitkomst maar eigenlijk hadden we al gegeten en gedronken.

zaterdag 21 januari
Grote klappen snel thuis, dat zijn we gelukkig al, we liggen zelfs nog in bed! De klappen zijn van het onweer, het valt met bakken uit de lucht. Tegen half tien breekt de lucht en klaart het op en gaan we weer met de bus richting Kuta. We zitten nog maar net in de bus of de telefoon gaat: Donald of we trek hebben om bij warung Koe te gaan eten in de loop van de middag. (Warung=restaurantje).
Na wat winkelen en een kop koffie met wat Donuts  weer richting bus voor de terugreis. Het wachten op de bus duurde lang maar we werden beloond met de zelfde conductrice en chauffeur als op de heenreis. Fietsen opgehaald bij McDonalds en richting Donald, die al in de lobby ons stond op te wachten. Warung Koe was een belevenis ! Heerlijk eten in een mooi oud pandje. Tijdens het eten komt Okka (vrouw van Donald) op het idee om in Ubud Griekse yoghurt te gaan eten. We hebben een ritje voor de boeg van een uurtje!. Nog even stoppen bij de spreien specialist zegt Okka tegen Donald en de Toyota wordt keurig voor de deur geparkeerd. Hier zijn we voor de bijl gegaan, we hebben 6 kussentjes besteld, zijn benieuwd naar het resultaat!. Via vele kuilen in de weg arriveren we in Ubud waar het behoorlijk druk is. Voor de deur van Casa Luna laat Donald ons uit stappen en rijdt hij verder om te parkeren. Casa Luna is bekend om het uitzicht, je kijkt hier een kloof in. Voor het uitzicht betaal je dan ook ! eten bij warung Koe incl drankje is nog niet de helft van 4x een schaaltje yoghurt. In het pikkedonker  rijden we naar huis. Het was een heerlijke dag!!!

zondag 22 januari
Beetje regen in de ochtend, jammer want het water in het zwembad is aan de frisse kant. Pret niet gedrukt lekker wat baantjes gezwommen. Afspoelen en kleertjes aan om naar het ontbijt te gaan. We delen de tafel met vrienden. Op zondagochtend is er vlak bij het hotel een klein eetmarktje  en er zijn ook wat stalletjes met sierraden. We slenteren wat rond en gaan dan richting een fotowinkel waar we wat foto’s laten afdrukken. Marianne bekijkt nog wat hotelletjes maar geen van allen kan aan onze financiële wensen voldoen.
Van oorsprong is de zondag een rustdag, daar houden we ons voor de rest van de dag aan. De vraag, die overblijft is waar we vanavond gaan eten.