weer terug in Sanur

herziene uitgave van: Donderdag 13 januari.

Heerlijk geslapen, wij zijn tot de ontdekking gekomen,dat wij een elektrisch spuugbeest op de kamer hebben. Dit stukje techniek zorgt ervoor dat om het uur een klodder luchtverfrisser de kamer in gespoten wordt. Gelukkig in een verfijnde geur. Onder de regendouche van “zoetwater”, wat hier een zeldzaamheid is frissen we lekker op. Het ontbijt is een bekend ritueel, 1 maal nasi en 1 maal continentaal. Op gehuurde fietsen bij de buurman,G ili View , beginnen we aan de tocht rondom het eiland. Hier en daar zien we de resultaten van de storm van gisteren, zoals een complete strandtent over de weg geslagen, de barbecue staat alleen nog op het strand. Het water is hier vele malen over de weg geslagen, met het gevolg, dat je niet kan fietsen, want de weg was een zandpad, dus lopen hele stukken. Veel vergane glorie en leegstand, terwijl het hier zo mooi is, maar ook erg primitief, geen waterleiding, weinig elektra, vervoer alleen met paard en hele kleine wagentjes. Wel nog een geitenfarm tegengekomen, beestjes hadden de ruimte en liepen los waar zij wilden. Na een kleine 2 uur waren wij het eiland rond gefietst/gelopen. Na een verfrissende duik in het zwembad, nog even aan het strand gelegen, snorkelen nog duiken, was door de ruwe zee niet mogelijk.’s Avonds heerlijk aan het strand gegeten.

Vrijdag 14 januari.

Vroeger, zette je een wekker, nu zet je de telefoon en toen die zich melde was het half zeven,tijd om op te staan. Gisteravond hadden wij te horen gekregen, dat er geen boten meer zouden varen tussen de Gili eilanden en Bali vanwege het slechte weer, vette pech dus. Het alternatief dat geboden werd was bootje naar Lombok en een lokale ferry (die doet er zo’n 6 tot 8 uur over afhankelijk van het weer)., dat zagen we niet zitten! Na wat onderhandelen kwamen wij tot een overeenkomst: bootje naar Lombok, taxi naar de luchthaven en een klein stapeltje roepies terug betaling, highfive, dat was geregeld. Onze Italiaanse gastvrouw Daniella had alle vluchten tussen Lombok en Bali voor ons op een papiertje geschreven en er bleken er velen te zijn die dag.

Ontbijten met wat vliegen rond en op de tafel en een lekkere kop Lombok koffie, echt anders van smaak dan de Balinese koffie. Afrekenen hadden wij de vorige avond gedaan en niets stond ons meer in de weg om naar de boot van Wahana te gaan voor de terugreis. Tien minuten kijken naar een mager paardekontje en we stonden voor het kantoortje, wel tegen het afzettarief van €5,00, daar viel niet aan te ontkomen want ook hier zijn prijsafspraken tussen de koetsiers. De meneer van de veerdienst kijkt ons met een brede glimlach aan (hij was nog vrij jeugdig, dat kon je nu zien want hij had alle tanden nog) en zei: we varen toch, stoppen niet in Lombok, direct naar Padangbay, Marianne kromp ineen “nee dat gaat niet gebeuren! je hebt gisteravond beloofd enz enz enz. Ja de havenmeester zegt dat het kan, nee ik ga niet, alle andere veerdiensten zo als Gili Cat en Ocean vieuw hebben alle afvaarten geannuleerd, waarom varen jullie wel. Bijna een uurlang argumenteren waarom wel of niet te gaan, de vertegenwoordiger kreeg het zwaar te verduren, vooral een aantal Russische meiden waren zeer onbeschoft bezig en molesteerde de jonge man bijna. Om 0930 werd het sein gegeven om aan boord te gaan. Keurig in de rij stonden we allemaal vol spanning wat ons onderweg te wachten stond, want wij waren nog steeds de enige die zouden afvaren. Marianne had zich inmiddels overgegeven aan de situatie want er was eigenlijk geen alternatief meer. Eerst de bagage aan boord en dan wij dachten de Russische meiden, die achteraan stonden en de rij wachtende passagiers passeerden, dit echter zonder mijn toestemming en gaf ze te verstaan, dat de mensen hier gewoon beleefd aansluiten – ik word het een beetje zat, dat die onopgevoede hufters denken dat ze in hun eigen landje zijn- No speak English was het commentaar, opzouten en achter aansluiten, ze leren snel maar waarschijnlijk voor korte tijd maar voor nu stonden ze in no-time weer achter in de rij. We nemen de een na achterste rij om minder heen en weer geschut te worden tijdens slecht weer. Motoren aan en anker in, even op halve kracht en al snel gaat het op volle kracht richting zee, maar wel regelrecht naar Lombok, als Marianne dat geweten had! De zee was redelijk kalm en de tocht naar Padangbay verliep probleemloos, zo goed als geen golven, volgens de Kapitein normale omstandigheden, gelukkig maar! Eenmaal aan wal worden we per bestemming ingedeeld en onze kamikaze chauffeur denkt ze komen van de snelle boot, nu ik nog even mijn kunstjes laten zien, valt niet in de smaak en vertellen hem, dat het best een tandje minder kan, dat klopte ook want hij miste er in ieder geval een paar aan de linkerkant, (ik zat links van hem). Nog tien minuten wachten voor de crematieoptocht van een Koninklijke tante en dan gaan we wederom op volle toeren richting ons hotel Puri Kelapa. Wij heel blij, dat we weer heelhuids “thuis”zijn.

Vele vragen naar onze belevenissen en doen ons verhaal. Marianne nog even langs de bakker en schoenmaker om mijn openlucht Nike te laten maken. Lekker zwemmen en bijkomen van de afgelopen dagen. Lekker gegeten bij little bird Babi Bumbu Bali prima restaurantje !! Nog een ijsje bij de Mac en dan duurt het niet lang of we vallen vroeg in slaap.

Zaterdag 15 januari.

Lekker geluierd, op ons gemak opgestaan. Weer langs de bakker en schoenmaker, zo goed als nieuw, zijn verdiende bankbiljetten worden afgeklopt tegen de naaimachine voor Good Luck een ritueel, dat je hier vaak ziet. De fietsen van slot en het hele strand afgefietst, wat gedronken bij een oude bekende, Koman, die een klein restaurantje heeft aan het eind van Sanur, kan ook het begin zijn. Bijna vergeten, we hebben Jack en vrouw Hetty de handgeschut, zij passen hier een half jaar op de bungalow van hun dochter, wat een rot klus………….!Via de bewoonde wereld en main shopping street van Sanur weer terug richting hotel. Eten, drinken en vrolijk zijn nog even aan het zwembad lezen en computeren we hebben vandaag niet veel bijzonders gedaan. Straks eten bij Warung Mei, lekker en de uitbaatster vindt het nog lekkerder, wat een dankbaar gebeuren om daar te eten.