een paar weken verder…..

Er zijn inmiddels al weer een paar dagen verstreken waar in het dolce va niente zegeviert. Gisteren de banden maar eens flink opgepompt en richting Denpasar gefietst. Wat ons vorig jaar niet gelukt is wilden we nu opnieuw proberen namelijk naar Warung Koe te fietsen. We fietsen eerst naar Warung Steak and Shake een zeer goedkope lokale tent waar je een kippensteak eet voor nog geen euro, keurig geserveerd op een bloedhete gietijzeren koe. Eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat de steak met de snijmachine is afgesneden. Met een heerlijke meloenenjuice lessen we onze dorst. We vinden onze weg tussen de luid toeterende auto’s door (het toeteren is slechts een teken, dat ze je gezien hebben) maar toch het blijft een flink kabaal –vergeet de honderden brommer/scooters niet. Na een kwartiertje bereiken we ons doel: Warung Koe, een nog geheel in de koloniale staat verkerende warung waar het ongekend lekker eten is, dat lekkere eten slaan we over want we hebben net iet in Steak en Shake gegeten. We proberen een andere weg naar huis. Halverwege zien we een vrachtwagen met zand weg gezakt in het riool staan, voorwielen van de grond en de chauffeur aan de grond wat een pech!. Een eindje verder is een wasstraat voor brommers, ze worden schoon gespoten met water uit de sloot en al het gebruikte water stroomt weer terug inde sloot en een eindje verder wordt even zo vrolijk de was gedaan. Bij terugkomst in Sanur nog even langs Leo de zilverman, die zegt nog wat meer tijd nodig te hebben – hij zit heerlijk een potje te schaken- er moet ten slotte ook ontspanning zijn. ’s Avonds eten we weer op de Pasar waar ons eten in eens met 20% procent gestegen is. De avond eindigt vroeg voor ons.

Volgende dag heftig onweer! Veel regen met de paraplu op naar het ontbijt. De paraplu heeft een kort leven: een hotelgenoot helpt hem met brute kracht om zeep en verwoede pogingen het geheel weer werkend te krijgen falen. Er is een geluid, dat wij niet thuis kunnen brengen het lijkt op een ouderwetse oude pomp, je hoort hem aanzuigen en piepen. Het lijkt ons wel aannemelijk, dat na een geweldige plonsregen automatisch een pomp aanslaat en dit geluid voort brengt. We informeren bij Oka een van de hoteljongens en hij zegt dat dit geluid wordt gemaakt door een kleine kikker, we verklaren hem voor gek maar dat is hij niet. Het is de lokroep van het mannetje, die tijdens de regen de liefde wil bedrijven. Zo langzamerhand is het naast ons braakliggende stuk land een liefdesparadijs want het is een geweldig lawaai van paargrage kikkers. De weg voor ons hotelletje is inmiddels ook in beslag genomen door de kikkers ze kwaken naar hartenlust. Op naar de flappentrekkerskast, die bij de Mac Donalds staat, ja ook hier ontkom je niet aan die reut nou ja reut een soft ijsje kost twintig euro cent en dan denk je in eens heel anders over die hamburgerbakker. Eerst begroeten we de bewaker, dat hij aanwezig is betekent tevens, dat er nog geld in de trekkast zit. We zien, dat er al mensen in de gekoelde ATM zijn, het blijken Mary en Burt te zijn en sommeren ze dan ook om onmiddellijk naar buiten te komen, de bewaker trekt een bedenkelijk gezicht en Marianne legt snel uit, dat het vrienden zijn. Onze teleurstelling is groot als blijkt, dat onze RABO passen niet geaccepteerd worden zelfs internationaal gaat de service van de RABO slechter worden!. (niet denken, dat we het continent Azië niet open gezet hebben voor bankieren) Mary vraagt of we mee gaan naar Kuta/Legian en omdat we toch geen geld hebben komt dat mooi uit! Hup de taxi in en voor een goeie vijf euro staan we in een andere wereld, wat een drukte! Een sapje gaat er wel weer in want drinken moet je. Richting strand waar een staartje van een orkaan bij Australië een geweldige berg vuil aan land brengt. Eten en drinken doen we op het strand waar M&B hun hart ophalen met het begroeten van vele oude bekenden. Een van hen is de parelverkoper, hij ploft neer op een stapel krukjes en gaat niet weg voordat er een koop gesloten is. Mary heeft nog een appeltje te schillen met een horlogeverkoper (kennen ze al vele jaren) de man wil bewijzen, dat hij te vertrouwen is: loopt weg en komt even later terug met een emmer water en gooit er wat horloges in en zegt mijn horloges zijn goed, beter dan in de winkel! Mary kan de man niet overtuigen, de verkoper geeft haar het betaalde geld terug, ze moet het horloge houden, hij is gekrengd, dat hij niet vertrouwd wordt en de tranen rollen uit zijn ogen!. Het kost veel moeite om hem als nog het geld te geven, hij blijft verdrietig!. Met de taxi terug naar Sanur waar het lekker rustig is. We nemen afscheid maar zien elkaar weer op de Pasar om te eten beloven wij elkaar. Ter informatie het eten is goed verlopen.

Gisteren de 18e de ochtend in gepaste rust doorgebracht. ’s Middags op de fiets met de familie Bremer naar Warung Koe. Tijdens ons fietstochtje zien we onze vriend Donald op zijn stekkie zitten bij Moena Fresh, de naam zegt het al: heerlijke verse vruchtendrankjes, Donald een hand gegeven en weer lekker doorgereden in de brandende zon. Bij Warung Koe hebben we ons te goed gedaan aan Javaanse gerechtjes meer dan  lekker. Dezelfde weg terug gefietst tussen de toeterende brommers en auto’s met een korte stop voor een drankje bij de verse sappen winkel. ’s Avonds op de markt gegeten wat is het daar toch goed vertoeven, vergeet de pisang goreng niet, zo uit de olie, verrukkelijk!

Ja inmiddels zijn er vele dagen voorbij gevlogen, die vol met culinaire hoogtepunten zaten maar mijn geheugen schiet te kort en mijn drang om te schrijven neemt met de dag af! Het is nu 29 januari, op uitnodiging van Mary en Burt zijn wij met hun chauffeur (iedereen heeft hier zo zijn voorkeurchauffeur) Ketut Yasa naar Pandawa Beach gereden. Een aan de zee gelegen krijtrotsafgraving. Een werkelijk prachtig plek, die nu al door heel veel toeristen bezocht wordt, ik denk, dat het niet lang zal duren voordat dit mooie plekje aan de japanse en Russische toeristen ten prooi zal vallen. De terugreis ging net als de heenreis via de tolweg een onooglijke betonnen zesbaan langs de mangrove en door de zee voor dit wat Amerikaans aandoende geheel mag de Balinese auto bezitter 10.000 roepis neer tellen voor ons zestig cent maar voor de lokale bevolking een behoorlijk bedrag. Vanavond wat staatsiefoto’s van B&M + Yasa aflaten drukken wat Yasa wilde graag een foto voor op de schoorsteenmantel....! Het avondeten maar weer op de pasar laten plaats vinden bij Ketut, zij is onze hofleverancier, best Cook in Town !!. Een wat ouder Australisch echtpaar nam bij ons plaats op de nog resterende twee vrije krukjes. Na wat studie op de menulijst werd het 2x Nasi (a 75cent per stuk) maar dan moest het gebakken ei wel zacht van binnen zijn. Je moet weten, dat hier een ei gebakken wordt in een kleine wadjan gevuld met olie. Het ei wordt geopend door met beide duimnagels het ei te breken en na verloop van tijd wordt het geheel nog even gedraaid en dat is het dan. De mevrouw tilde haar beide borsten van de tafel en vroeg om een ander ei u zult begrijpen dat de Kokkin en haar hulpje geen idee hadden wat er aan mankeerde. Na onze bordjes Nasi en Babi Kecap te hebben betaald zijn wij via de zilverman weer huiswaarts gekeerd.