weer een paar dagen verder

woensdag 08 februari
Op dinsdag heb ik een smsje van de tandarts ontvangen, dat ik vandaag om 11.30 verwacht werd. Op de fiets richting McDonalds waar de fietsen geparkeerd worden en dan de bypass oversteken. Dit is op zich geen probleem maar je moet wel even het verkeer in de gaten houden want al het links afslaande verkeer hoeft niet voor een roodstoplicht te stoppen maar alle Balinezen rijden beleefd en beheerst. De reden hier voor is, dat eigenlijk niemand de verkeersregels goed weet, zet je door, dan stopt vanzelf de andere partij, ook als voetganger krijg je als je met de hand wappert veel gedaan en lukt het je meestal ongeschonden de overkant te bereiken. Om 11. 45 lag ik keurig met mijn mond open in de luie stoel van de tandarts van Chinese afkomst maar met een Indonesische achternaam, dat was destijds verplicht immigreren okay maar dan wel een lokale achternaam. Met een mond vol tanden en kiezen namen we afscheid van elkaar met de wens elkaar weer te zien maar niet in de praktijkruimte. Als beloning maar weer een ijsje bij de Mac genomen. Eten bij Mei en luieren aan en in het zwembad. Ondertussen hebben we een kleine dierentuin op ons balkon: het plafond wordt gebruikt als hangplek voor wat vleermuizen en in de bijna antieke olielamp, die gemoderniseerd is met een elektrische  lamp beginnen een stelletje vogeltjes een nestje te bouwen.
Volgens afspraak met Els bij 4x4 gegeten, lekker en gezellig. Nog maar een ijsje bij de Mac gehaald, dit voor de spijsvertering want het is zeker vijf minuten lopen. Samen met Els naar Puri Kelapa gelopen en met de fiets weer terug naar huis waar we net voor de bui arriveerden.

Donderdag  09 februari.
Redelijk bewolkt maar toch maar eerst te water. Druk voor het ontbijt in het restaurant. Geen plaats meer in een prieeltje aan de buitenkant. Wat gaan we doen. Marianne heeft een plattegrondje op de kop getikt (hoe moet je dat doen) waar een winkelcentrum op staat midden in Den Pasar. Nog een keertje bij de receptie gevraagd om wat herkenningspunten en ja wel hoor de vijfenzestigplussers banen zich door het overdrukke verkeer per fiets een weg door de drukke stad. Na en dikke tien kilometer staan we in eens voor het winkelcentrum Tiara Dewata, vergane glorie, ouderwetse troep maar wel lekker eten, dat doen we dan ook en ik durf het bijna niet te schrijven, we hebben Japans gegeten, ik kan het haast niet uit m’n strot krijgen…..het was heerlijk. Op de fiets een andere weg terug want er zijn veel eenrichtingsstraten. Vroeg in de middag weer terug, zwemmen en wat luieren. We gaan nu eens een keertje vroeg eten, dat wil zeggen om halfzeven want dan is er overal nog voldoende plaats althans bij de meest populaire plaatsen. Op de terugweg worden we begeleid door de muziek, die uit vele restaurantjes komt. In heel veel restaurantjes zijn bandjes of gitaristen, die klanten moeten trekken, soms doen ze het tegenovergestelde ! We hebben nog steeds profijt van het voor en achterlicht, dat we meegebracht hebben van Nederland met een simpele druk op de knop zijn we goed zichtbaar. Op de TV hebben we gezien, dat de Elfstedentocht niet door gaat, jammer, ik had het graag van af hier gezien !

Vrijdag 10 februari.
Ontbijten in een prieeltje, romantischer de dag beginnen kan bijna niet. Bij terugkomst bij de kamer zien we, dat het Noorse sprookje gaat vertrekken, bijna in de zelfde kleur als bij aankomst zullen zij Bali vaarwel zeggen het is te hopen, dat zij allen in goede staat hun vaderland zullen bereiken. Vanwege de wat somber uitziende dag besluiten we de bus te nemen en naar de Carrefour te gaan, daar zijn we nog nooit geweest althans niet op Bali. In de bus is het altijd gezellig als was het maar om naar je mede passagiers te kijken. We kopen weer twee kaartjes en de jonge man vraagt waar we er uit willen. Een halte voor de onze komt hij keurig melden, dat we er de volgende stop uit moeten. De Carrefour is als alle Carrefours iets, dat je hier niet zo een twee drie zou verwachten. Lekker even rondgedoold en gegeten bij een van de vele eethuisjes, die de Carrefour herbergt. Terug met de bus is een eitje  (Telor) in het Indonesisch. Op de fiets weer terug en regelrecht het zwembad in. ’s Avonds gegeten bij Mama Putu een kleine warung vlak bij de markt (Shindu market). Nog wat TV gekeken, gelezen en foto’s bewerkt. Natuurlijk ook nog even naar onze vogeltjes gekeken en het licht op het balkon uitgedaan want wie slaapt er nu met een schijnwerper op z’n bed gericht.

Zaterdag 11 februari.
Bewolkt maar prima om te zwemmen, wie kan er als ochtend gymnastiek naar het zwembad lopen bij 28* en de temperatuur van het water is niet veel minder, de enige schrik, die je hier krijgt is onder de douche, brrrr, snel het water in. Sinds mijn hartjesreparatie duik ik weer, het geeft het geluid als een bommetje maar dat is de buik die tegen het water klettert!. Eten en een stukje fietsen, praatje maken bij Donald waar we ook Kadek tegen zijn schriele lijfje lopen. Langs het strand richting huis maar ook nog even in een praathuisje aan zee zitten. Bij thuis komst een echte walnotenboterham gegeten, die we de dag daar voor meegenomen hebben van de Carrefour. Marianne wederom te water en ik snurk een rondje. Het is vandaag Kunigan, de dag waar op de Goden weer verdwijnen in de zee. Een feestdag voor de Balinezen er zijn dan ook veel winkeltjes en restaurantjes gesloten. Het is vandaag een heel mooie dag geweest wel aan de warme kant maar zonder regen, dat is nog niet veel voor gekomen.