de berg op en af

07 februari maandag. Vroeg op gestaan en als eersten ontbeten daarna op de fiets richting een nieuw gebouw van de eigenaar van ons Hotel. Een nieuw gebouw moet volgens de Balinese en Hindoe gewoonten ingezegend worden en vrij gemaakt van geesten. Zo een hele ceremonie duurt een paar uur en gaat het er eigenlijk gezellig en heel ongedwongen aan toe, de Priester roept naar een van de deelnemers wat er moet gebeuren en die persoon geeft het dan weer door aan de rest en zo weet iedereen wat hij of zij wat er moet gebeuren. Het is mooi om te zien dat daadwerkelijk het gehele perceel vrij gemaakt wordt van geesten tot in de verste hoeken en gaten door met ratels en dergelijke spullen te lopen bovendien wordt met een groot bananenblad telkens op de grond geklopt. Het hele feest eindigt met gezamenlijk eten waar wij ook voor uitgenodigd worden. We gaan weer op de fiets richting het hotel, stoppen even bij de bakker en even later drinken we koffie aan het zwembad. Lekker een beetje zwemmen en internetten aan het zwembad het lijkt wel vakantie maar dat kan niet want ik heb geen vakantie meer ik ben altijd vrij ! Little bird is aan de beurt om te gaan eten, heerlij, ja ik zal niet snel zeggen, dat het niet lekker is ! Voor we het weten is het al weer half negen in de avond en we lopen lekker weer naar huis. Vandaag is het droog gebleven, dat houdt wel in dat de temperatuur  weer om hoog gaat.

08 februari dinsdag.

Om half tien zouden we wegrijden maar het wordt iets later. Vandaag gaan we met Okka en Donald naar een gezinnetje, dat zij een beetje sponsoren. Ze wonen redelijk hoog in de bergen op zo’n 1800 meter. Eerst rijden we richting Amlapura, de wegen zijn redelijk, tweebaanswegen, die minimaal als driebaanswegen gebruikt worden. In Holland zou je met je lichten seinen, op je voorhoofd wijzen, de middelvinger  op steken en wat al niet meer maar hier blijft iedereen kalm en gaat ieder zijn eigen gang op de weg en men laat iedereen in zijn waarde, resultaat: minder stress en geen ongelukken. Met een fluitje worden we naar een parkeerplek gedirigeerd maar Donald vindt het niks en vraagt een betere plek, die ook voorhanden is. Hup, de lokale markt op en echt we zijn de enige buitenlanders. Het is het bekende beeld, vragende oogjes en het aanprijzen van waren maar natuurlijk ook de bijna in slaap vallende vrouwen, die niet weten hoe ze de dag moeten doorkomen. Veel groenten en bananen, Okka gaat voor gedroogde visjes en wordt ook nog een vers geslachte kip aangesmeerd. Wij kopen nog wat wierrook om thuis de bekende luchtjes nog eens op te snuiven. Ondertussen viel mij op dat een jonge dame met een mand op haar hoofd ons op zeer korte afstand bleef volgen, dat is ons winkelwagentje, zegt Donald, want je kan hier toch niet met een karretje komen. De mand is redelijk vol, want alles wat voor de sponsoring wordt aangeschaft wordt de mand in gegooid, nee gelegd, want iedere keer als er iets in moet gaat ie op de grond en weer op het hoofd gezet, zo ontwikkel je wel goede rug en nekspieren. Alles uit de mand gaat in de auto en de dame mag het muntje van het winkelwagentje begrijp je. Op naar Candi Dasa om te lunchen bij Amarthe Beach Inn met een prachtig uitzicht op zee. Okka had hier een afspraak gemaakt met de parelman. De keuze is snel gemaakt en de jonge man rijgt ze gelijk even, draadje om zijn grote teen en binnen een paar minuten zijn ze prachtig geknoopt voor een appel en een ei. Nu op de bergen in, mensen, dit wil je niet weten wat voor gaten in de weg zitten. Je komt ogen te kort prachtige sawa’s, maar ook gaten waar je wiel in verdwijnt. We zigzaggen van de ene naar de andere kant wat een puinhoop. Tot overmaat gaan de sluisdeuren boven ons ook nog eens open en met bakken tegelijk valt de regen naar beneden. Door het slechte zicht rijden we ons doel voorbij. Doorrijden tot we gemakkelijk kunnen draaien wat een paar kilometer verderop mogelijk is. Verscholen tussen de bananenbomen ligt een schuurtje, dat het huisje moet zijn. Een bouwval met deur en geen ramen, geen water, geen elektra slechts een olielamp, maar geen geld voor olie. De meegebrachte spullen worden in dank afgenomen. We worden voorgesteld, ook aan pa, die na de informatie van Donald te lui is om te werken en het gesponsorde schoolgeld in drank om zet, een groot probleem dus. In het naast liggende vertrek, dat compleet zwart geroet is wordt het vuur opgestookt om water te koken voor onze koffie. Ondertussen krijgen we banaantjes en nog wat andere vruchten aangeboden, het banaantje lijkt me de meest veiligste om te nemen. Mijn gedachten gingen uit naar de koffie, die in aantocht was. Marianne was ondertussen misselijk geworden van de indringende rooklucht en liet de koffie maar staan om erger te voorkomen en ik kan dit verhaaltje schrijven hetgeen betekend, dat ik alles heb door staan. Vader praat wat met D&O, die de taal spreken en Donald meldt ons dat hij de kluit belazerd, maar medelijden heeft met vrouw en kinderen en dus gecontroleerd blijft sponsoren. Pa spuwt nog maar eens een paar keer op de grond, dat kan hier want er is geen vloerbedekking maar toch het is een vreemd en niet al te fatsoenlijk gebaar. We besluiten te vertrekken, gelukkig is het waterpeil wat gezakt en we kunnen het erf verlaten zonder natte pootjes te krijgen. Keurig worden we uitgezwaaid, ja dat geloof ik D&O steunen het gezin van alle kanten ondanks de slechte pa. Een eindje verderop stoppen we weer en gaan  naar de zogenaamde Boeren. Voor deze omgeving een keurig huis met vrolijke bewoners, eerst zijn er maar 2 thuis maar binnen notime komen er van alle kanten mensen aan, die blij zijn D&O te zien. Ook hier worden wat spulletjes afgeleverd en men is zichtbaar blij. Ook hier wordt het vuur opgestookt voor koffie of thee. We blijven een poosje in de woonkeuken zitten, ook hier geen ontluchting, geen ramen alleen een deur, die wat frisse lucht binnen laat. We ruiken allemaal naar de tijd, dat we fikkie stookten en dachten dat je vader en moeder niets zouden ruiken.  Buiten kletsen we nog wat gezellig, want de zoon en zijn vrouw spreken goed Engels. De tijd gaat door en we willen voor het donker de berg af zijn, dit lukt gedeeltelijk want halverwege de afdaling valt de duisternis in en rijden van kuil naar kuil en van gat naar gat met daar tussen zo nu en dan was asfalt. Donald redt het om heelhuids aan te komen. Via de grote weg (tweebaans + veel omleidingen) komen we weer in Sanur en eten nog iets in het verder op gelegen winkelcentrum Galeria en drinken koffie met een Donut. Deze dag heeft ons weer doen beseffen hoe goed wij het hebben !